Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που ζει μόνη της για περισσότερα από εξήντα χρόνια στην ανατολική πλευρά της Κρήτης, σε έναν τόπο σημαδεμένο από την αρχαία κατοίκηση, την αποικία των φοινικόδεντρων και τον μόχθο των ανθρώπων του. Η αιωνόβια Ελένη βγαίνει καθημερινά στο παράθυρό της για να καλημερίσει τους γείτονες και να μάθει τα νέα τους κι εγώ επιστρέφω στο σπίτι της για να συλλέξω αποσπάσματα από περασμένες ζωές.

Με τις επαναλαμβανόμενες επισκέψεις, απορροφήθηκα από τους ρυθμούς της καθημερινότητάς της, μέσα στους λευκούς τοίχους του σπιτιού της. Άρχισα να ξαναβρίσκω μνήμες, υφές, χρώματα, μυρωδιές και να εξερευνώ την έννοια του σπιτιού ταυτόχρονα τόσο οικεία, αλλά και τόσο ξένη. Ένα σπίτι σχεδόν απαράλλαχτο για πολλά χρόνια, που μέσα στο περίκλειστο σχήμα του ξεδιπλώνει έναν μικρόκοσμο μετατοπίσεων, αποχωρισμών και επιστροφών.

Σε αυτήν τη φωτογραφική εργασία ανιχνεύεται η μνήμη, η γονεϊκότητα, η απουσία, αλλά και η αυτάρκεια και η δύναμη των γυναικών. Ο χώρος και τα αντικείμενα μιλούν για το παρελθόν και αντανακλούν εικόνες που μας τυλίγουν, άλλοτε απαλά κι άλλοτε με αγριότητα. Μικρές, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, ένα ράγισμα στον σοβά ή κάποιο φύλλο πεσμένο στην αυλή διευρύνονται και αποκτούν αποφασιστική σημασία. Ίσως τελικά παραμένουμε όλοι δέσμιοι των σπιτιών που κάποτε μας φιλοξένησαν.

 

It is the story of a woman who lives alone for more than sixty years on the eastern side of Crete, in a place marked by the ancient habitation, the colony of palm trees, and the toil of its people. Aged Helen comes every day to her window to meet and greet her neighbors while i keep returning to her home to collect quotes from past lives.

Visiting repeatedly, I got distracted by the rhythms of everyday life, in the white walls of her house. I began to rediscover memories, textures, colors, smells and explore the concept of home at the same time familiar yet so strange. A house almost unchanged for years, which in its enclosed shape unfolds a microcosm of displacements, separations and returns.

Memory, parenthood, absence, but also self-sufficiency and women strength are detected in this photographic work. Space and objects talk about the past and reflect images that envelop us, gently and other times with ferocity. Small, subtle details, a crack in the plaster or sheet lying in the yard, expanding, and acquire a decisive importance. Aren’t we all finally held captive by the houses that once hosted us?