Η ενότητα Utopian Luster ξεκίνησε σαν μια απάντηση στις περιβαλλοντικές ανησυχίες και εξελίχθηκε σε ένα σχόλιο σχετικά με το οικείο περιβάλλον και τις αντιφάσεις του. Απευθύνθηκα  αρχικά σε πρόσωπα της οικογένειας, σε φίλους και στη συνέχεια σε ανθρώπους που συναντούσα τυχαία, ζητώντας τους να καλύψουν το κεφάλι τους με μια πλαστική σακούλα.

Με ενδιέφερε να κρύψω τα τόσο καθοριστικά χαρακτηριστικά των προσώπων, για να μπορέσουν να αναδυθούν άλλες δυναμικές, και κυρίως η αλήθεια της σχέσης των σωμάτων με τον χώρο. Η στιγμή της κάλυψης του προσώπου αποδείχτηκε αποκαλυπτική. Είναι μια στιγμή παύσης, ένα σκαλοπάτι ανάμεσα στο πριν και το μετά, μια στιγμή που αλλάζει τους συσχετισμούς, έστω και προσωρινά. Πρόκειται για μια χειρονομία αποφασιστική, ένα σημείο  όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά.

Στην εργασία αυτή περιλαμβάνονται εικόνες από την καθημερινή ζωή, στιγμιότυπα από τη δουλειά, τους περιπάτους, τη ζωή στο σπίτι, σκηνές τυπικές και συνάμα αινιγματικές που εικονογραφούν την ασφυκτική σχέση ανάμεσα στο φυσικό τοπίο και την πλαστική κυριαρχία, αντλούν από το χάος της κανονικότητας και διαπραγματεύονται την παγιωμένη γεωμετρία των οικογενειακών σχέσεων.

Είναι μια φωτογραφική σειρά στην οποία δοκιμάζονται τα όρια της οικειότητας και του παράδοξου της οικογενειακής ζωής. Η ίδια η φωτογράφιση προκαλεί αμηχανία, καθώς ακροβατεί ανάμεσα στην τρυφερότητα και την ανομολόγητη ένταση, ανάμεσα στην προστατευτικότητα και την παγίδευση.

Μέσα από τη συνομιλία και την αλληλεπίδραση των ανθρώπινων μορφών με τον τόπο ανιχνεύονται οι πολλαπλές εκφράσεις της εξουσίας και η διαμόρφωση των ταυτοτήτων μας.

The Utopian Luster series began as a response to environmental concerns and evolved into a comment about the familiar environment and contradictions. I first addressed family faces, friends and then people I ran into, asking them to cover their heads with a plastic bag.

I was interested in hiding the decisive characteristics of persons, so that other dynamics could emerge, especially the truth of the relationship between the bodies and space. The moment of face covering turned out to be revealing. It’s a moment of pause, a step between before and after, a moment that changes the correlations, even temporarily. It is a decisive gesture, a point where time seems to stop.

This work includes images of daily life, snapshots of work, walks, home life, typical scenes and yet puzzling that illustrate the suffocating relationship between the natural landscape and plastic domination, draw on the chaos of normality and negotiate the entrenched geometry of family relationships.

It is a photographic series in which the boundaries of intimacy and the paradox of family life are tested. The photograph itself is embarrassing, as it juggles between tenderness and unspeakable tension, between protectionism and entrapment.

Multiple expressions of power and the formation of our identities are detected through the conversation and interaction of human forms with the place.